Brieven

De families gingen regelmatig samen op vakantie naar Bakkum en Italië. Cor kon verhalen vertellen samen met mijn Pa, ome Rinus Zoutberg en Jopie Damen over de haven en de oorlog dat ik als kind gefascineerd naar de verhalen luisterde en bijna de beelden erbij kon zien.

Hoe een ouwe dekwachter op de NDSM zelfs met onguur weer staand op het dek kon slapen, niemand had het in de gaten, op een dag bij wisseling van de wacht zei een collega , Gerrit je kan naar huis maar Gerrit gaf geen antwoord meer want hij was dood, staande dood, ja geloof het of niet, dat waren de verhalen. De haven speelde een grote rol, mijn pa werkte er, net zoals mijn ome Rinus en Cor. Hij keek daar naar de mensen met ontzag en diepte en begrip hij was een van hen, hij legde hun ziel bloot op de bekende zwart wit foto’s.

Dood is een rare term die misschien op Cor niet van toepassing is, Cor leeft nog steeds in al die prachtige foto’s die hij heeft gemaakt voor ons en van ons. Wij leven met hem mee, liften mee doordat wij ook te zien krijgen wat hij heeft gezien. Wie hem echt heeft meegemaakt is gezegend of niet als je niet echt bent want dan viel je zo door de mand bij Cor, hij had er oog voor.

Mijn ome Corry nam me mee op een tour de Amsterdam in 1967, Fantasio op de Prins Hendrikkade het was een groot gebouw volledig bezet door hippies die daar hun intrek handden genomen. Etherexplosies werden geprojecteerd op de muren, hippie chicks in pop art kleding, bloemen broeken, lang haar en bandjes om hun hoofd of een sjaaltje terwijl ze relaxed een jointje rookten met wat gasten die er evenzo hip uitzagen. Daarna naar Paradiso waar een band speelde ik weet niet meer welke, weer een overweldigende hippie invasie. Ik keek mijn ogen uit als jongen van dertien, Cor liet me de wereld zien.

Ruigoord werd een soort achtertuin van Cor voor zijn deskundologische expedities en het ballongezelschap met o.a. Theo Kleij die het verlaten dorp weer in gebruik hadden genomen. Ome Corry bevond zich midden in een bont gezelschap ontdekkingsreizigers die voornamelijk de weg naar vrijheid zochten. Helaas is een belangrijke initiatiefnemer Max Reneman met een gezelschap verongelukt tijdens een vliegramp in Griekenland.

Ome Corry gaf me ooit eens de sleutel van een gebouw het was een verlaten school op de Lindegracht hier waren ooit zijn atelier en die van Max Reneman gevestigd. Een groot gebouw met een royale gymzaal en podium met daarboven klaslokalen waar ik mijn intrek had genomen in het atelier van Max Reneman. Freaky gebitten lagen her en der verspreid, de man was ook tandtechnieker.

Meer dan een paar jamsessies met wat vrienden in het klaslokaaltje was ik niet gekomen terwijl deze kans een groot gevolg had kunnen hebben, ik was tenslotte de enige met de sleutel van het gebouw. Ondertussen had een sportschool de benedenruimte opgeëist, ik had ze nooit toestemming moeten geven de grote gymzaal te gebruiken ze werden steeds opdringeriger en aangezien ze allemaal ouder waren, ik was vijftien, moest ik uiteindelijk het veld ruimen. Ik heb daarmee de kans gemist om een nieuwe tempel voor muziek en kunst te bouwen.

Cor zijn verhalenvertelkunst en visie over vrijheid en inzicht in de gewone mens heeft me tot op heden de weg getoond en ik geef dezelfde energie door aan iedereen in mijn omgeving, precies wat Cor deed.